Predstavnici reda Ricinulei su najređi pripadnici paukolikih zglavkara. Naime, za više od 130 godina od njihovog pronalaska pronađeno je svega 50 primeraka od poznatih 20 vrsta. Od 1960. godine počelo se sa intenzivnijim istraživanjima ove grupe zglavkara, pa je do 2007. godine ukupno opisano 60 vrsta. Međutim, i danas se veoma malo zna o njihovom ponašanju u prirodi jer obično su teško uočljivi i retki.
Telo ovih
zglavkara je sitno i kreće se u rasponu od 5 do 10 milimetara. Prema
morfološkim karakteristikama dosta podsećaju na predstavnike reda Acarina
(krpelje). Na telu se relativno jasno razlikuju tri regiona: prozoma,
opistozoma i metazoma. Metazoma je kod svih opisanih vrsta vrlo redukovana.
Na površini tela
se nalazi dobro razvijena kutikula hitinske prirode. Na njoj se nalaze dlačice
različitog oblika. Prozoma je kompaktna i odozgo je prekrivena snažnim
karapaksom. Na karapaksu ne pokazuje znake segmentacije. Poprečno zadebljanje u
obliku nabora koje se naziva cucullus se nalazi na prednjoj ivici prozome. Ovaj
nabor je važna morfološka karakteristika svih predstavnika reda Ricinulei po
kojoj se razlikuju od svih ostalih predstavnika paukolikih zglavkara. Cucullus
je pokretan tako da može potpuno da prekrije usni otvor i helicere, a sa
ventralne strane nosi helicere i pedipalpe.
Prozoma i
opistozoma se spajaju pedicelom, ali sa dorzalne strane izgleda kao da imaju
širok spoj. Opistozoma je dosta krupnija od prozome, zaobljenog je oblika i
dobro je sklerotizovana. Građena je od devet segmenata, mada se jasno razlikuju
samo četiri tergita.
Helicere su prvi
par ekstremiteta. Izgrađene su od dva članka, dosta su kratke u odnosu na druge
ekstremitete i kleštolikog su izgleda. Za helicere predstavnika reda Ricinulei
je karakteristično da im se pokretni i nepokretni distalni deo završava tvorevinom
u obliku zuba. Prdipalpi su krupniji i duži ekstremiteti izgrađeni od više
članaka. Naime, građeni su od koksi koje su spojene i nemaju endita, zatim dva
trohantera, femura, tibije i tarzusa koji se završavaju kleštoliko.
Crevni sistem
ovih životinja pokazuje veći broj sličnosti sa crevnim sistemom pauka.
Najupadljivija sličnost je prisustvo divertikuluma koji polaze od srednjeg
creva. Ekskretorni sistem je predstavljen sa parom koksalnih žlezda i
Malpigijevim sudovima. Transportni sistem je slabo razvijen. Nervni sistem je
koncentrisan, a čula su im generalno slabo razvijena. Jedino dobro razvijena
čula ovih životinja su taktilna. Ova čula se nalaze na prednjim ekstremitetima
za hodanje. Taktilna čula su predstavljena različitim dlačicama.
Odvojenih su
polova. Kod svih vrsta je izražen polni dimorfizam. On se ogleda u strukturi
trećeg para ekstremiteta za hodanje koji su kod mužjaka modifikovani.Između prvog
i drugog opistozomalnog segmenta se nalaze polni otvori. Respiratorni sistem je
građen od traheja. Za razliku od svih ostalih paukolikih životinja otvori
traheja se nalaze na bočnim stranama prozome u nivou trećeg para nogu za
hodanje. Na stigme se nastavlja prostrana komora. Od nje polazi veliki broj
trahejnih cevčica koje se pružaju do svih delova tela.
Recentne vrste
su rasprostranjene u Zapadnoj Africi, Južnoj i Centralnoj Americi. Pojedine
vrste naseljavaju pećine, a velika većina tropske kišne šume. Mnoge vrste su
poznate samo sa jednog lokaliteta, a neke naseljavaju uska područja. S obzirom
da velikom broju kišnih šuma preti opasnost od uništavanja, a naročito onima
koje se nalaze u Zapadnoj Africi, predstavnici reda Ricinulei se mogu smatrati
ugroženim.
Biologija ovih
zglavkara je slabo proučena. Predstavnici reda Ricinulei su predatori koji se
hrane drugim sitnijim zglavkarima. O njihovom parenju ima malo pouzdanih
podataka. Predpostavlja se da spermatozoide prenose na sličan način kao i paukovi,
s obzirom na složenu građu delova trećeg para ekstremiteta za hodanje kod
mužjaka. Malo se zna o načinu na koji polažu jaja. O njihovom razviću se gotovo
ništa ne zna. Poznato je samo da u početku larve imaju šest nogu, a kasnijim
presvlačenjem dobijaju još jedan par. Povećanje broja ekstremiteta tokom
razvića je karakteristika krpelja, pa su prema ovoj karakteristici ova dva reda
slična što potvrđuje najnovija molekularnobiološka istraživanja koja govore o
srodnosti ovih paukolikih zglavkara. Kretanje ovih životinja je sporo. Kada se
uznemire simuliraju smrt čime izbegavaju predatore.
Predstavnici
reda Ricinulei se često opisuju kao živi fosili zbog njihovog bizarnog izgleda
i hoda. Fosilne vrste ovog reda potiču iz kasnog karbona, a bile su
rasprostranjene u Evropi i Severnoj Americi. Francuski entomolog
Guérin-Méneville je 1838. godine opisao prvu recentnu vrstu ovog reda i dao joj
naziv Cryptostemma westermannii. Ovu vrstu je pronašao u Zapadnoj Africi i
klasifikovao je u red Opiliones.
Engleski
entomolog Johan Westwood je 1874. godine opisao drugu recentnu vrstu pod
nazivom Cryptocellus foedus. Ovu vrstu je pronašao u oblasti Amazonije i
izdvojio je u zaseban rod. Prva fosilna vrsta ovog reda je otkivena 1837.
godine, godinu dana pre prvog recentnog oblika. Ovu fosilnu vrstu je opisao
engleski geolog i paleontolog William Buckland i dao joj naziv Curculioides
ansticii koja je kasnije prebačena u red Trigonotarbida. Tek je 1876. godine
švedski arahnolog Tamerlan Thorell ove organizme izdvojio u zaseban red. Selden
je 1992. godine red Ricinulei podelio na dva podreda u okviru kojih se nalaze
tri familije.